Niets is onvergeeflijk
Er zijn dingen in de wereld die gewoon te verschrikkelijk lijken. Dingen die ons doen ineenkrimpen, ons ziek maken en vervullen met woede en misschien zelfs haat. Soms vangen we het op uit een nieuwsbericht of zijn het persoonlijke problemen die we voor anderen proberen te verbergen. Soms zeggen mensen dit is “onvergeeflijk”, of “dat kunnen we hen toch gewoon nooit vergeven”, want hoe kunnen we dingen vergeven die mensen elkaar aandoen? Zaken zoals moord, verkrachting, oorlogen, mishandelingen en onrechtvaardigheid tegen de mensheid, kortom al het kwaad dat we fysiek of verbaal in en buiten ons waarnemen.
We zeggen en denken wel dat we iedereen rechtvaardig willen behandelen, maar hoe hard we ook proberen, het lijkt onvermijdelijk dat we op een of andere manier iemand pijn doen. We proberen ons schuldgevoel zo goed mogelijk te verbergen, maar daardoor verdwijnt het nog niet uit onze denkgeest. Onze gedragingen in onze droomwereld weerspiegelen ons schuldgevoel. We kunnen werken aan onze eigen vergeving en toestaan dat er bepaalde gebeurtenissen zijn die we niet echt hoeven aan te pakken. Schijnbaar blijven er altijd afschuwelijke en pijnlijke dingen buiten en in ons plaatsvinden.
Een cursus in wonderen vertelt ons echter dat we bereid moeten zijn om iedereen en alles te vergeven. Moeten we dat echt letterlijk opnemen? Kunnen we wereldleiders die mensen vermoorden vergeven? Hoe zit het dan met kindermisbruik en aanslagen? Elke dag horen we dergelijke berichten rondom ons en in de media. We hebben wetten die hen straffen, niet om ze te vergeven en met rust te laten. In wat voor een wereld zouden we leven indien we alle moordenaars zouden vergeven? En hoe zit het dan met dat familielid dat mij altijd kleineert? Als ik hem vergeef, zal hij denken dat ik te zwak ben en me blijven vertellen dat ik waardeloos ben. Hij zal zijn gedrag dan nooit veranderen en bij de volgende ontmoeting komt zijn woede toch weer aan de oppervlakte. Waarschijnlijk zal ik mijn woede aan hem willen tonen zodat hij weet dat wat hij doet verkeerd en onterecht is. Is dit dan niet beter dan vergeven?
Wanneer we al deze argumenten afwegen tegenover het gedachtesysteem van de Cursus, dan zien we dat hij dit allemaal weglacht en ons vertelt dat er in de wereld niets onvergeeflijk is. Maar hoe kan dat dan? Om dit te begrijpen moeten we beginnen aan de bron van alle ellende. We moeten naar de wereld kijken zoals de Cursus ons aangeeft en niet zoals wij hem waarnemen.
Het begint allemaal met de Denkgeest van God, onze ware Thuishaven. In de eenheid van Gods Liefde is vergeving volkomen overbodig. Helaas is de wereld waarin wij denken te leven het resultaat van ons geloof in de afscheiding. Een geloof dat een deel van God zich werkelijk van Hem zou kunnen afscheiden. Dit geloof in dit krankzinnig idee heeft geleid tot het ontstaan van onze ego-denkgeest, die ons een wereld projecteert die de afscheidingsgedachte versterkt. In deze wereld geloven we dat we lichamen zijn die in deze extreme gewelddadige wereld van aanval, angst en pijn, moeten overleven. We geloven dat we ons lichaam en dat van anderen moeten beschermen tegen het vermeende kwaad in de wereld. We geloven dat we ons schuldig moeten voelen omdat wij de oorzaak zijn van al het verdriet en pijn in deze wereld.
We moeten dus het onvergeeflijke vergeven, zoals we eerder al aanhaalden, maar het is allemaal illusie en dit beseffen is waar het in vergeving om gaat. Het gaat er niet om dat we moordenaars hun gang maar laten gaan of om je familieleden maar naar believen pijn te doen. Het gaat er ook niet om dat je iemand de schuld laat ontdekken, waarvan jij weet dat jij die probeert te verbergen.
Vergeving gaat over het herinneren van je Ware Zelf en het bestaan daarvan in de Denkgeest van God. Het gaat erom je te herinneren dat de door het ego geprojecteerde wereld, waarvan jij denkt dat het je thuis is, werkelijk en absoluut een illusie is! Zodra deze vorm van vergeving wordt beoefend maakt het niet meer uit wat je vergeeft. Begin met jezelf te vergeven voor iets waarvan je dacht dat het werkelijkheid was en waarvoor jij je schuldig voelt. Het komt allemaal neer op het vergeven van je onjuist gerichte gedachte, namelijk, dat jij je kunt afscheiden van God. De illusie van afscheiding is slechts een eigenzinnige gedachte in je denkgeest. Wanneer je ervoor kiest om vergeving toe te passen, dan ben je op weg naar een radicale verandering in de waarneming van jouw illusoire wereld. De keuze om de wereld als aanvallend, onrechtvaardig en pijnlijk te zien is die van het ego, de keuze om vergeving te zien, is Die van de Heilige Geest. Kijk naar alle niet-liefdevolle gedachten in jouw eigen denkgeest want ze zijn allemaal een kans om te vergeven. Neem dagelijks de tijd om even stil te staan bij alle niet-liefdevolle gedachten die je hebt, of ze nu van jaren- of van enkele minuten geleden en vergeef ze. Wanneer je ze dagelijks vergeeft, zal je een meer liefdevolle wereld buiten jezelf ervaren. Vanuit het gezichtspunt van de Heilige Geest heeft het geen betekenis 'hoe' liefdeloos een gedachte is. Alle niet-liefdevolle gedachten zijn er om vergeven te worden. Uiteindelijk moet je elke afscheidingsgedachte elimineren en ze zonder voorbehoud benaderen. Het regelmatig beoefenen van vergeving laat je zien dat, ongeacht welke gedachte je vergeeft, de Heilige Geest deze gedachte aanvaardt en er nooit over oordeelt of het erg, gruwelijk of afschuwelijk is. Het is gewoon weer een niet-liefdevolle gedachte die geen kracht meer heeft als ze eenmaal vergeven is. Wanneer je uiteindelijk het punt bereikt waarop elke daad van vergeving dezelfde is, zul je beseffen dat niets onvergeeflijk is!
Reine van Dyck.